İMAMIN ŞƏXSİYYƏTİ
Adı : Muhəmməd
Ləqəbi : Hadi, Mehdi və Qaim
Kunyəsi : Əbülqasim
Atası : Həzrət imam Həsən Əskəri (ə)
Anası : Nərcis Xatun
Təvəllüdü : 256-cı Hicri ili
TƏVƏLLÜDÜ
On ikinci imamın (ə.f) pak vücudunun mübarək günəşi 255-ci hicri-qəməri ilinin Şəban ayının 15-də parlayaraq şiələrin ürəyini öz nuru ilə işıqlandırdı.
Abbasi xəlifələri və hökumət adamları imamların on iki olduğunu, eləcə də onların sonuncusu olan imam Həsən Əskərinin (ə) oğlunun uzun qeybəti olacağını və dünya hökumətini quracağını eşitmişdilər.
Bundan qorxuya düşən zalım hökmdarlar bu işin qarşısını almaq istəyirdilər, lakin bilmirdilər ki, Firon o qədər güc və iqtidarına, hətta körpə uşaqları belə vəhşicəsinə öldürməsinə baxmayaraq Allahın iradəsinin qarşısını ala bilmədi. O, Musanı tapmaq üçün bütün evləri bir-bir axtarırdı, lakin eyni zamanda axtardığı uşağı öz qucağında bəsləyirdi. Zəmanənin Fironu sayılan Abbasi xəlifəsi Mötəmid imamın evini nəzarət altında saxlayırdı və zəhərlənmiş xəstə imamı zindandan evinə göndərdikdə saray adamlarından beş nəfəri də ona qoşdu ki, imamın evində baş verən bütün hadisələri ona xəbər versinlər. Bundan əlavə, bir neçə mamaçanı da imamın evinə göndərdi ki, o Həzrətin həyat yoldaşının yanında dursunlar.
İmam Həsən Əskərinin (ə) şəhadətindən sonra bütün Samirra matəmə qərq oldu və hamı tətil edərək imamın evinə sarı axışırdılar. Xalq dəfn mərasimini yerinə yetirmək üçün cənazəni əlləri üstündə aparırdılar. Abbasi xəlifəsi cəmiyyətin axınından dəhşətə gələrək çalışırdı ki, bu cinayəti ört-basdır edib imamın öz əcəlilə öldüyünü bildirsin. Mötəmidin özü də dəfn mərasimində iştirak etmək üçün öz qardaşını ora göndərdi. Qardaşına bunu da tapşırmışdı ki, camaatdan imamı kimsənin öldürmədiyinə dair şahidlik etmələrini istəsin. Digər tərəfdən isə, imamın ölü namazını qılacaq və onun var-dövlətinə varis olacaq bir övladı olmadığını xalqa inandırmaqdan ötrü Həzrətin bütün var-dövlətini paylamağa başladı.
Lakin göstərdiyi bütün bu təşəbbüslərə baxmayaraq Allahın iradəsi artıq həyata keçmişdi. İmamın oğlu atasının şəhid olduğu zaman beş yaşında idi, məhz elə bu yaşında da imamlığa çatdı. Necə ki, İsa (ə) da hələ beşikdə ikən peyğəmbərliyə yetişmişdi.
O, hələ yaşının az olmasına baxmayaraq atasının cənazəsinə meyid namazı qılmaq istəyən və camaatın içində pis adam sayılan əmisi Cəfəri kənara itələyərək özü atasının namazını qıldı. Namazı qılandan sonra da gözlərdən qeyb oldu. İmam Həsən Əskərinin (ə) zamanından şiələr onu, atasının evində görmüş və atasının onun haqqında tapşırıqlarını eşitmişdilər. Bundan əlavə, atasının şəhadətindən sonra da müddətlərlə gizli şəkildə o Həzrətlə əlaqə saxlamışdılar.
İMAM ZAMAN ( ə . f .) NECƏ DÜNYAYA GƏLDİ
İmam Həsən Əskərinin (ə) bibisi Həkimə belə demişdir: "Şəban ayının on beşi, cümə axşamı günündə qardaşım oğlu imam Həsən Əskərinin (ə) evinə getmişdim. Xudahafizləşib qayıtmaq istəyirdim ki, imam belə buyurdu: "Ey əziz bibi, bu gecə bizim yanımızda qal. Çünki uşağımız dünyaya gələcək". Mən sevinib Nərcisin yanına getdim, lakin onda boyluluqdan heç bir nişanə görmədim. Heyrətlənib öz-özümə "mən ki, uşağın dünyaya gəlməsindən heç bir əsər-əlamət görmürəm" - deyirdim ki, elə bu vaxt imam buyurdu: "Ey bibi, narahat olma. Nərcis Musanın anası kimidir. Uşaq da Musa kimidir! Gizlincə və əsər-əlamətsiz dünyaya gələcək. Uşaq sübh azanı deyiləndə dünyaya gələcəkdir. Nərcisin yanına get!"
Mən sevinib Nərcisin yanında qaldım və imamın dediyi kimi hələ sübh doğmamışdan qabaq təvəllüdün nişanələri aşkar oldu və mənimlə onun arasında işıqdan bir maneə meydana gəldi, belə ki, mən daha Nərcisi görə bilmirdim. Mən qorxub otaqdan eşiyə çıxdım və imamın hüzuruna gedib vəziyyəti ona izah etdim. Həzrət gülümsəyərək buyurdu: "Bir azdan otağa qayıt, onu görəcəksən". Mən otağa qayıdıb təzə doğulmuş körpəni gördüm. O, səcdəyə gedib barmağını göyə qaldırmış və Allahın böyüklüyü və birliyinə şəhadət verərək ona sitayiş edirdi".
ANASI NƏRCİSİN ƏHVALATI
Həzrət Hadinin (ə) xidmətçilərindən biri Büşr Ənsari bu haqda belə deyir:
"Bir gün Həzrət Hadi (ə) məni çağırıb belə buyurdu: "Yerinə yetirilməsi sənin üçün xeyirli olacaq bir iş öhdənə qoymaq istəyirəm". Daha sonra Həzrət (ə) bir məktubla içində 220 dinar olan bir kisəni mənə verib buyurdu: "Bunları alıb, Bağdadda Fərat çayının sahilində gözlə. Sübh açılanda ora bir gəmi gələcək. Gəmidə satmaq üçün gətirilmiş çoxlu kəniz vardır. Müştərilərin çoxu Bəni Abbasdan və bəzi başqa cavanlardan ibarət olacaq. Həmin gəmidə özünü müştərilərə göstərmək istəməyən bir qız vardır. Cavanlardan birisi qabağa gəlib qızın yiyəsinə "mən onu 200 dinara alıram" - deyəcək. Lakin həmin qız razı olmayacaqdır. Sonra onun yiyəsi "səni satmaqdan başqa çarəmiz yoxdur. Təslim olmalısan" - deyəcək. Lakin o "bir az döz, mənim müştərim indi gələcək" - deyəcək. Elə bu vaxt sən qabağa gedib məktubu ona ver və de: "Əgər xanım bu məktubun sahibinə meyl edirsə, onu alıram". O, məktubu oxuyandan sonra sevinəcək. Sonra sən onu yiyəsindən alıb gətirərsən".
Büşr belə davam edir: "İmamın buyurduqlarını yerinə yetirdim və onu yiyəsindən aldım. Yolda gələrkən özü haqqında maraqlı bir hekayə danışıb dedi: "Mən Rum padşahının qızıyam. Mənim babam Həzrət İsanın (ə) yaxın adamlarından olub. Atam məni öz qardaşı oğluna vermək istəyirdi. Bir gün sarayda təntənəli bir yığıncaq təşkil edib qardaşı oğlu ilə məni birlikdə taxtda oturtmuşdu. Xristianların böyükləri məni ona ərə vermək üçün yığışmışdılar. Birdən saray titrədi və hər şey bir-birinə dəydi, gözümün qabağında əmioğlum taxtdan yıxıldı. Yenə də bir dəfə yığıncaq təşkil etdilər, lakin yenə eyni hadisə baş verdi. Xristianların böyükləri bu işin nəhs olduğunu söyləyib saraydan çıxıb getdilər. O gecə mən narahat və ruhdan düşmüş bir halda yatmışdım. Yuxuda gördüm ki, nurani kişilər saraya gəliblər. Onlardan birini Həzrət İsa (ə), o birisinin də islam Peyğəmbəri (s) olduğunu söyləyirdilər. İslam Peyğəmbəri (s) Həzrət İsaya (ə) belə buyurdu: "Mən öz oğlum üçün sizin övladınıza elçiliyə gəlmişəm". İsa (ə) sevinib qəbul etdi. Mən bu yuxu barədə heç kəsə danışmadım. Bir gün xəstələndim və atam bütün həkimləri çağırdı, amma heç biri məni sağalda bilmədi. Mən atamdan yaxşılaşmağım üçün zindanda olan bütün müsəlmanları azat etməsini xahiş etdikdə isətiymi qəbul edib onları azad etdi və mənim halım bir az düzəldi. Həmin gecə nurani qadınları yuxuda gördüm. Onlardan birisi İsanın (ə) anası Məryəm (s.ə.), digərinin isə Fatimeyi Zəhra (s.ə.) olduğunu söyləyirdilər. Peyğəmbərin qızı irəli gəlib belə dedi: "Əgər sən mənim övladımın həyat yoldaşı olmaq istəyirsənsə, müsəlman olmalısan!"
Mən yuxuda ikən onun əlilə müsəlman oldum. Sonra o, məni özü ilə imam Həsən Əskərinin (ə) yanına gətirdi. Onun məhəbbəti ürəyimə düşdü və daha dözə bilmədim. Nəhayət bir gecə imam Həsən Əskərini (ə) yuxuda görüb ondan necə həyat yoldaşı ola biləcəyimi soruşdum. O, belə buyurdu: "Atan yaxın gələcəkdə bir ordu ilə müsəlmanlarla döyüşməyə gələcəkdir. Siz ordunun arxa hissəsində olacaqsınız. Müsəlmanlar qələbə çalıb sizi əsir götürərək satmaq üçün Bağdada gətirəcəklər. Gəmi Fəratın sahilində dayanacaq və səni satmaq üçün gəmidən çıxaracaqlar. Səni almaq üçün bir neçə müştəri gələcək, amma sən döz, atam tərəfindən bir məktubla səni alacaq bir şəxs gələcək".
Mən yuxudan ayıldıqda çox sevindim. Bir müddət keçdikdən sonra imamın buyurduğu kimi oldu. Ey Büşr, indiyə kimi heç kəs bu sirri bilmir və məni tanımırdı. Sənə danışdığım bu əhvalatı heç kimə demə və bu sirri gizli saxla!"
Büşr deyir: "O, yolda öz hekayəsini mənim üçün danışarkən mən tir-tir titrəyirdim. Məhz həmin andan etibarən ona çox hörmət bəsləməyə başladım və bir qulluqçu kimi daima yanında oldum. Sonra onu mövlam imam Hadinin (ə) hüzuruna apardım. Həzrət (ə) ondan "necə müsəlman oldun?" - deyə soruşduqda, belə cavab verdi: "Özünüzün daha yaxşı bildiyiniz bir şeyi məndən soruşursunuz". Sonra isə imam (ə) ona belə buyurdu: "Sənə muştuluq verirəm ki, dünyanı ədalətlə dolduracaq uşaq səndən dünyaya gələcək!" Sonra bacısı Həkiməyə xitabən belə buyurdu: "Bacı, gözlədiyin xanım budur. Onu apar və islam əhkamını ona öyrət!" Həkimə onu mehribanlıqla qucaqlayaraq hörmətlə öz yanına apardı.
İMAMIN (ə.f) HƏYATININ DÖVRLƏRİ
İmamın həyatını üç dövrə bölmək mümkündür:
a ) Təvəllüdündən atasının şəhadətinə qədər olan beş illik dövr. Bu qısa müddət ərzində əshabından və dünyanın hər tərəfindən alimlər və fəqihlər imam Həsən Əskərinin (ə) görüşünə gəldikdə bu balaca uşaqla da görüşərək ondan bəzi mövzular haqqında suallar soruşurdular. İmam Həsən Əskəri (ə) öz oğlunu onlara təqdim edərək onun barəsində əshabına müxtəlif tövsiyələr edirdi.
b ) İmamın altı yaşından başlayaraq 74 yaşına qədər davam edən qeybəti-süğrası (yəni kiçik qeyb dövrü). Bu dövrdə hökumət adamları onu görməkdən məhrum idilər. Amma imamın əshabı və həqiqi şiələr onun yanına gedib istədikləri sualları ona verirdilər. Bu dövrdə imam (ə.f) ilə xalq arasında vasitəçi olan, eləcə də camaatın istək və məktublarını imama gətirib cavabını onlara aparan dörd nəfər bunlar idi:
1. Osman ibn Səid ;
2. Muhəmməd ibn Osman ;
3. Hüseyn ibn Ruh ;
4. Əli ibn Muhəmməd Səymuri .
Onlar Həzrətin etibarlı əshablarından sayılırdılar və hər biri, o birisindən sonra, öz öhdəliyini yerinə yetirirdi.
v ) Üçüncü dövr 329-cu Hicri-qəməri ilindən başlayaraq bu günə qədər davam edən qeybəti-kübra (yəni böyük qeybolma) dövrüdür. Bu dövrün nə qədər davam edəcəyini Allahdan başqa heç kim bilmir. Həzrət (ə.f.) bu dövrdə xalq arasında gizli və kimsənin onu tanımayacağı bir şəkildə hərəkət və rəftar edir. Onu görən olsa da tanıya bilməz. Yalnız o, gedəndən sonra Həzrətdə gördükləri əlamətlərdən onun imam (ə.f.) olduğunu başa düşərlər.
İNTİZAR
İmamın özünü xalqa tanıtmadığı qeybəti-kübra dövründə islam məsələləri barədə dərin biliyə malik olan ləyaqətli fəqihlər xalqın və islam cəmiyyətinin məsələlərini həll edir, xalqın din və dünyasını nəzərə alaraq məsum imamın zühuru üçün zəmin yaradırlar. Bu dövrdə xalqın hamısı intizardadır, lakin bu o demək deyildir ki, imamın zühuruna imkan yaratmaq üçün çalışmayıb hərəkətsiz qalsınlar. Gözləyən insan ümidvar, hərəkətli, bilikli, mömin, imama etiqad bəsləyən və nəhayət imamın zühuru üçün zəmin hazırlayan bir insandır. Belə bir insan eynilə dağın zirvəsinə çıxmaq üçün çalışan və bu yolda zəruri olan hər bir şeyi qabaqcadan hazırlayan bir alpinistə bənzəyir. Dağın zirvəsinə çatmaq istəyən bir insan xəyallarla və əli-qolu bağlı oturmaqla hədəfinə yetişməz. Bu intizarın nəticəsində insan hərəkət, çalışmaq, güc, düşüncə və yeniliklər əldə edir. Əgər bu əhəmiyyətli prinsip cəmiyytdə mövcud olmasa, insanlar hərəkətsiz, ümidsiz olaraq parlaq bir gələcəyi gözləməzlər.
İslamda "intizar" əqidəsi din və məzhəbin ayrılmaz bir hissəsidir. Bu əqidə parlaq bir gələcəyin, ictimai ədalətin tam şəklidə həyata keçiriləcəyi müjdəsini verir. Bu məqsədə çatmaq üçün öz ardıcıllarını elə yetişdirir ki, qaranlıqlarla, zülmlə, dəccallarla, süfyanlarla döyüşüb öz daimi hərəkətlərilə vahid dünya hökumətini təsis etmək üçün zəmin yaratsınlar və nəhayət Allahın vəd etdiyi bu şəxs olan imam Mehdi (ə.f.) islamın bütün hədəflərini həyata keçirəcəkdir, inşaallah.
İMAM ZAMANIN ( ə . f .) MÖCÜZƏLƏRİ
İmamın möcüzələri çoxdur. Biz burada onlardan ikisini qısaca olaraq nəql edirik:
1. Şeyx Tusi, Abbasi xəlifəsi Mötəzidin məmurlarından olan Rəşiqdən bu hadisəni belə nəql etmişdir:
Rəşiq belə deyir: "Bir gün Abbasi xəlifəsi Mötəzid məni çağırıb "eşitdiyimə görə imam Həsən Əskərinin evində bir uşaq vardır" - dedi və məmurlarından iki nəfəri mənə qoşub belə əmr etdi: «Tezliklə Samirraya, imam Həsən Əskərinin (ə) evinə gedib həmin uşağı öldürün və başını mənə gətirin». Biz sürətlə gəlib imamın evinin qapısına çatdıq. Qapıda bir qul oturmuşdu. Ona əhəmiyyət verməyib evə girdik. Çox gözəl bir ev idi. Bir bucaqda bir pərdə asılmışdı. Pərdəni qaldırıb su ilə dolu bir böyük otaq gördük. Suyun üstündə bir xalça var idi, xalçanın üstündə də bir oğlan uşağı namaz qılırdı. Məmurlardan biri otağa girdi və dərhal suya batdı. Biz onu çətinliklə qurtardıq, amma özündən gedib bihuş oldu. O biri məmur da otağa girən kimi suya batdı. Onu da çıxartdıq və bihuş oldu. Bir müddətdən sonra ikisi də huşa gəldi. Qorxudan titrəyərək atlarımıza minib xəlifənin sarayına doğru hərəkət etdik. Gecə yarısı oraya çatdıq. Xəlifə yatmayıb bizi gözləyirdi. Əhvalatı olduğu kimi onun üçün danışdıq. O da bizim kimi qorxudan titrəyib "heç kim bundan xəbərdar olmasın və bu sirri heç kimə deməyin, yoxsa sizi öldürərəm" - dedi. Abbasi xəlifəsi Mötəzid nə qədər ki, sağ idi, bu macəranı bir kəsə danışmamışdım.
2. Əli ibn Sinanın qeyd etdiyinə görə, Qum əhalisindən bir dəstə imam Həsən Əskərinin (ə) xidmətinə yetişmək üçün bir miqdar pul ilə birlikdə Samirraya doğru yola düşmüşdülər. Ora yetişəndə Həzrətin şəhid olduğunu eşitdilər. Nə edəcəklərini bilmirdilər. Nəhayət onları imam Həsən Əskərinin qardaşı Cəfərlə tanış etdilər. Onlar Samirraya gəlməklərinin səbəbini Cəfər üçün danışdılar. Cəfər də onlara "pulu mənə verin, onun xəlifəsi mənəm" - dedi. Amma onlar "imamın yanımızdakı pulların miqdarını və hər bir kisənin kimin olduğunu bilməsi lazımdır. Əvvəllər də biz belə edərdik" - dedilər. Cəfər hirslənib belə dedi: "Qardaşım da bunları bilmirdi. Siz yalan deyirsiniz. Bu qeybi bir məsələdir. Allahdan başqa heç kim qeybdən xəbər verə bilməz". Amma onlar sözlərindən dönmədilər. Nəhayət Cəfər onlardan xəlifəyə şikayət etdi. Xəlifə də onlara əmr etdi ki, pulu Cəfərə versinlər. Amma onlar "bu pul bizim yanımızda əmanətdir. İmamın xəlifəsi varsa, pulu ona verməliyik, yoxsa sahiblərinə qaytarmaqdan başqa heç bir çarəmiz yoxdur" - dedilər. Xəlifə onların sözünü təsdiq edib onları sərbəst buraxdı.
Onlar Quma qayıtmaq istədikləri vaxt bir cavan oğlan onlara yaxınlaşıb "imam sizi çağırır" - dedi. Hamısı sevinib onunla birlikdə imam Həsən Əskərinin (ə) evinə getdilər. Orada üzündə imamlıq nişanəsi aşkar olan gənc imamı gördülər.
Onlar Cəfərə dedikləri sözü Həzrət imam Zamana da söylədikdə, Həzrət (ə.f) gülərək onlara belə buyurdu: "Oturun, sizə bu kisələrin sahiblərinin kimlər olduğunu söyləyim!" Sonra pul kisələrinin sahiblərini və içində nə qədər pul olduğunu bir-bir bəyan etdi. Onlar axtardıqları şəxsi tapdıqlarına görə sevinib kisələri Həzrətə verdilər və məsələlərini soruşdular. Həzrət (ə) məsələlərinin hamısının cavabını verdi, sonra isə əmr etdi ki, bundan sonra oraya pul gətirməyib, Bağdadda təyin etdiyi vəkilinə aparsınlar. Sualları olduqda da həmin vəkilə müraciət edib onun vasitəsilə cavabları öyrənsinlər. Onlar imamla xudahafizləşib evdən çıxdılar və Allaha bu nemətinə görə şükr etdilər.
İMAMLA (ə.f) GÖRÜŞƏNLƏR
Qeybəti-kübra dövründə imam Zaman (ə.f.) özünü kimsəyə göstərmədiyi və xalqın o Həzrətlə görüşməkdən məhrum olduğu bir halda, bir sıra aşiq və pakürəkli adamlar bəzən imamı görüb onunla danışıblar. O cümlədən:
1. Şəmsəddin ibn İsmail Herqeli atası haqqında belə demişdir:
"Atamın budunda bir yara izi var idi. Bir gün atam həmin yara barədə belə dedi: "Cavanlığımda budum yaralanmışdı və mənə çox əziyyət edirdi. Bir gün Hillə şəhərində dostum böyük alim Seyyid Rəziyəddin Tavusun yanına getdim. O, həkimləri çağırdı ki, budumun yarasını müalicə etsinlər. Onlar belə nəzər verdilər ki, əgər budum üzərində cərrahiyə əməliyyatı aparılsa, damarım kəsilər və ölərəm. Gələn il də Seyyid məni Bağdada apardı. Bağdadın həkimləri də Hillə həkimlərinin sözünü təkrar etdilər. Bir gün ümidsiz bir halda Samirraya imamları ziyarət etmək üçün getdim. Gecəni orada qaldım və imam Zamanı (ə.f.) köməyə çağırdım. Səhərçağı Dəclə çayının sahilinə gedib paltarımı yudum və qüsl etdim ki, yenidən ziyarətə qayıdım. Yolda dəvəyə minmiş iki nəfərlə qarşılaşdım. Onların çöldə yaşayan ərəblər olduğunu güman etdim. Onlar mənə salam verdilər. Onlardan biri mənə "yaxın gəl" - dedi. Mən paltarımı təmizlədiyim və çöl ərəblərini pak bilmədiyim üçün yaxın getmədim. Çünki paltarım hələ yaş idi və qorxudurm ki, onların əli paltarıma toxunduqda paltarım və bədənim yenidən murdar olsun. Elə bu fikirdə idim ki, birdən onlardan biri məni özünə tərəf çəkərək əlini budumun yarasının üstünə qoyub basdı və "ey İsmail, rahat oldun. Artıq ağrı çəkməyəcəksən!" - dedi. Mən təəccüblənib onun mənim adımı haradan bildiyini düşünürdüm ki, xudahafizləşib getdi. Mən öz-özümə "bəlkə imamımdır…" - deyə düşünüb dalınca getdim və yalvardım ki, dayansın. Birdən qayıdıb "ey İsmail, qayıt get!" - dedi. Mən qulaq asmadım və yenə də onun dalınca getdim. İmamla birlikdə olan kişi dedi: "Ey İsmail, imamın əmrinə tabe olmadığından utanmırsan?!" Bu vaxt mən yəqin etdim ki, o, bu ümmətin başçısı və imamıdır. Dayanıb ona baxdım və bir azdan sonra daha onları görmədim".
Şəmsəddin belə deyir: "O gündən sonra atam ardıcıl olaraq hər il Samirraya gedirdi ki, bəlkə bir daha imamı görsün. Lakin daha imamı görmədi və onu görmək həsrətilə də dünyadan getdi".
2. Seyid Muhəmməd Cəbəlamili dostlarından biri üçün etdiyi səfəri belə nəql etmişdir: "Məşhədə getmişdim. Kifayət qədər pulum olmadığından çox çətinliklə keçinirdim. Bir gün karvanın hərəkət etməyə hazırlaşdığını eşitdim. Mən qarnımı doyurmaq üçün bir tikə çörəyim də olmadığına görə hərəmə gedib ağladım. Sonra özümü karvana yetirmək qərarına gəldim. Çünki əgər qalsaydım, qışın soyuğunda ölərdim. Ac-acına yola düşdüm və qup-quru qızmar bir biyabana çatdım. Susuzluqdan hərəkət etməyə qadir deyildim. Yemək üçün ot-ələf də tapılmırdı. Hava qaranlıqlaşandan sonra yırtıcı heyvanların nərəsi məni dəhşətə gətirmişdi. Mən ağlayıb ölümə təslim oldum. Çox keçməmişdi ki, ay çıxdı və heyvanlar susdular. Bu zaman bir yüksəklik görüb ona tərəf getdim. Orada bir bulaq gördüm. Çox sevindim, dəstəmaz alıb namaz qıldım. Aclıqdan daha hərəkət edə bilmirdim. Orada yatıb ölümə təslim oldum. Birdən mənə tərəf gələn bir atlını gördüm. Öz-özümə "oğrudur, amma heç bir şeyim olmadığına görə hirsindən məni öldürəcək" - deyə düşündüm. Lakin mənim yanıma çatanda salam verdi. Salamını aldım. Bildim ki, oğru deyildir. Sonra mənə "burada nə edirsən?" - dedi. Çətinliklə cavabını verdim: - Çox acam və yolumu azmışam.
Dedi: - Yanında neçə dənə qovun vardır, niyə acsan?
Mən hər yeri axtarıb heç bir şey tapa bilmədiyim üçün zarafat etdiyini sandım. Ona dedim: - Məni lağa qoyma. Burax elə burada ölüm.
Dedi: - Zarafat etmirəm. Arxana bax!
Arxama baxdıqda üç dənə qovun gördüm.
Dedi: - Onlardan birini ye, ikisini də saxla. Bu yoldan düz get, axşamüstü bir çadıra çatacaqsan. Onlar səni karvana yetirərlər. Sonra gözümdən qeyb oldu. Tez özümə gəlib başa düşdüm ki, imam Zaman (ə.f) imiş. Əmrə uyğun olaraq qovunlardan birini yedim, ikisini də götürüb yola düşdüm. Sabahsı gün nahar vaxtı qovunlardan birini də yedim və buyurduğu kimi axşamüstü bir çadıra çatdım. Onlar məni çadırın içinə aparıb doyunca yedirtdikdən sonra məni karvana yetirdilər.
İNSAN BU QƏDƏR YAŞAYA BİLƏRMİ ?
Fiziologiya elminə görə insanın bədəni milyonlarla hüceyrədən ibarətdir. Zaman keçdikcə qocalmış hüceyrələr ölür, nəticədə isə cavan hüceyrələr onların yerini tutur. Beləliklə həyat və yaşayış davam edir.
İnsanı qocaldan, hüceyrələrin fəaliyyətini dayandıran və insanı ölümə tərəf sövq etdirən şey, müxtəlif yollarla insanın bədəninə girən və hüceyrələrə hücum edərək onları məğlub edən mikroblardır.
Tibb elmi sübut etmişdir ki, öz cismi vəziyyətini, zərərli qida və maddələri öyrənən, eləcə də səhiyyə üsullarına riayət edən şəxsin ömrü daha uzun olar və tez qocalmaz.
Elə buna görə də alimlər müxtəlif təcrübələrlə müvəffəq olublar ki, bəzi heyvanların ömrünü bir neçə dəfə çoxaltsınlar. Beləliklə, insanlar da geniş bilik və səhiyyə qaydalarını həyata keçirib tətbiq etməklə uzun ömürlü ola bilərlər.
Alimlər bir elmi sirri öyrənmək üçün illər boyu çalışmalıdırlar. Lakin bütün elmlər Allah tərəfindən ona əta olunmuş imam Zamanın (ə.f.) bu uzun yolu getməyə ehtiyacı yoxdur və yüz illik yolu bir anda keçib nəticəyə çata bilər.
Buna görə də onun tərəfindən bu mövzuda heç bir problem yoxdur. Onun elmi Allah tərəfindən təmin olduğundan, yüz illərlə cavanlığını qoruyaraq yaşaya bilir.
Digər tərəfdən isə, imam Zamanın (ə.f.) ömrünün uzunluğu odun Həzrət İbrahimə (ə) soyumasından, Həzrət Musanın (ə) keçə bilməsi üçün Nilin yarılmasından, onun əsasının ilana çevrilməsindən və yüzlərlə bu kimi örnəkdən daha heyrətləndirici deyildir. Bu, Allah-taalanın qüdrətinin bariz nümunəsidir.
Bunlardan əlavə Quran və tarix keçmiş peyğəmbərlərin və camaatdan bəzilərinin uzun ömrünü açıq aydın bizə göstərməkdədir. Misal üçün Həzrət Nuh (ə) 950 il, Loğman (ə) 400 il, Buxtun-nəsr 1507 il, Süleyman (ə) 712 il və Hindistan padşahı Firuzray isə 537 il yaşamışdır.
Bütün bunlar onu göstərir ki, insanın uzun ömürlü ola bilməsi elm və biliyə zidd deyildir, əksinə həmişə mümkündür.